Zaczynają mnie zastanawiać mechanizmy kierujące tym światem. Co jest kryterium decydującym kiedy kobieta, niszcząc życie innej kobiecie, jest zdradliwą suką bez uczuć, a kiedy tylko walczy o swoje szczęście,? W ogóle co daje jej prawo do siania tego zniszczenia.? Co sprawia, że niektóre 'panie' potrafią bez skrupułów zburzyć innej świat nie czując się z tego powodu w żaden sposób winne, a  z kolei inne na samą myśl o tym, że miałyby cokolwiek w życiu kogoś innego zrujnować mają odruch wymiotny.? I dlaczego te drugie nie potrafią się przed tymi pierwszymi obronić.? 

Kobieta generalnie jest dziwnym stworzeniem. Uzależnionym do reszty od mężczyzny, choć coraz częściej nie chce się do tego przyznawać. Co złego jest w tym, że od czasu do czasu potrzebujemy poczuć wokół siebie silne, męskie ramiona.? Czy kobiecie na prawdę uwłacza to, że czasem po prostu lubi usłyszeć od faceta, że ją kocha, że jest dla niego jedyną, że lubi patrzeć w jej oczy.? Nie  uwierzę w to, że któraś z nas potrafi się bez tego obejść. Możemy udawać, że nie rusza nas widok zakochanej pary, że nie potrzebny nam nikt, kto wieczorem z uśmiechem przywita nas w drzwiach i nie będzie oczekiwał za to puszki karmy czy nowego żwirku w kuwecie, ani że nie wcale nie myślimy o tym, żeby mieć dziecko. Ale mimo wszystko chyba w każdej z nas kryje się ta pogoń za szczęściem, rodziną, stabilizacją.. Może być ukryta pod grubą warstwą lodu, ale jest. To pierwotny instynkt. U niektórych tylko tak bardzo dochodzi do głosu, że potrafią zrobić wszystko, byle tylko zdobyć wyśnione życie z fantastycznym mężczyzną u boku.. 

Ugh. Mam wrażenie, jakbym pisała esej do jakiegoś 'Poradnika Domowego' czy innego dziadostwa xD

Zatem spadam. I w ogóle przenoszę się na tumblr.

ADIEU. 

EDIT: okej, pomijam sprawę lesbijek. One też chcą miłości, ale nie koniecznie od facetów.. ;)