Duality of my soul, sun and moon 

Nie przyznam się tak ale między nami, tak bardzo chciałbym być jebanym znieczulicą.

Ale to trudne, bo tak było dobrze i kurwa tak mi tego brak.

Nie mogę poskładać sobie życia, i tak szybko mimo że staram się zapomnieć, mija mi samotnie czas.
I mogę cierpieć, i tak już przywykłem, ale wolałbym tam z kimś, coś, mieć, być, czuć, niż sam, nic, bez.

I tak mi źle gdy przychodzisz do mnie w nocy, a wraz z otwarciem oczu kończy się najwspanialszy sen.

Tęsknie za tym kiedy czułem cię tu obok, i było to prawdziwe w czasie faktycznym.

Za tym że miałem kogoś, i mogłem czuć go blisko, i mogłem z nią wszystko o wszystkim i o niczym.

Ledwo co się poskładałem, za każdym razem będzie trudniej, bo i tak słabo się trzymam.

A z rozdartej rany przeszłości na moim sercu, wciąż skrzepniętą krwią rzygam.

I czasem wciąż widzę Cię idącą w moją stronę, biegnij! Zanim ciemność mnie pochłonie.

Zanim spadne na dno mojej duszy mroku, i nie sięgnie mnie nikt dłonią, gdy miłość utonie.