Bezsilność jest straszna... 

Nie ważne jak bardzo starasz się być dobrym człowiekiem, ludzie i tak będą podkłądać Ci kłody pod nogi. 

Brniesz do przodu mimo przeciwności losu. Jesteś sam. 

Dookoła masa ludzi, kilku z nich nawet mógłbyś nazwać przyjaciółmi, ale wiesz, że nimi nie są, nigdy nie byli i nie będą. To zwykli ludzie, którzy udając Twoich bliskich, będą wbijać Ci noże w plecy na każdym kroku, który postawisz na ziemi. 

Kiedyś uważałem, że bycie dobrym to wspaniała droga do bycia szczęśliwym. Z dnia na dzień przekonuję się jak bardzo się myliłem. Myślałem, że mogę zbawić świat, lecz to on mnie zgładził. 

Codziennie staje się mądrzejszy, coraz więcej widzę i coraz więcej wiem - idę do przodu. 

Chociaż bardzo chciałbym się cofnąć do czasów bezstroski. Gdzie piaskownica mogła stać się domem, statkiem, czy kosmosem. Gdzie ludzie nie musieli się martwić niczym, po prostu byli i radowali się swoim towarzystwem. 

A teraz? Mam 21 lat i jestem sam. Czy za dużo wymagam? Odrobinę empatii i zrozumienia ? To tak wiele ? Gdzie Ci ludzie, z którymi bawiłem się w piaskownicy?

Jestem Sam.