ars amandi 

Gdy leżałeś tak blisko, przytulając mnie, nie wiedziałeś że trzymasz w objęciach nicość. Gdy delikatnie głaskałeś mnie po dłoni wydawałam się tak spokojna. Nie wiedziałeś o tym. W tamtym momencie już mnie nie było, byłam daleko, a Ty miałeś w dłoniach pustą przestrzeń.

Tęsknię za Tobą, jak nigdy w życiu nie tęskniłam. Każdego dnia jesteś, ale ja czuję, że jesteś oddalony o miliony kilometrów. Znośniejsze były rozstania fizyczne, kiedy ta miłość jeszcze się paliła. Znośniej było płakać wiedząc, że za krótką chwilę będziemy wymieniać się uśmiechami.

Tęsknię za tym, że byłam dla Ciebie potrzebna, że wydawało się, że mając mnie - jesteś szczęśliwy.

Tęsknię za Twoim prawdziwym uśmiechem, za Twoim ciepłem.

Tęsknię za nami.

Powiedz mi, gdzie teraz jesteś? Czemu te miliony mentalnych kilometrów muszą nas dzielić? Wróć do mnie choćby na moment.

Nie bój się nadchodzącej zimy, a ja obiecuję, że gdy wrócisz dam Ci najpiękniejszą wiosnę.

Czasami ludzie więdną jak kwiaty bez wody i słońca. Czasami kwiaty muszą opaść, aby mogły wypuścić nowe pąki.

Więdnę, przepraszam.