Pogranicz(n)a 

Czy wiecie, że szary może być też kolorem nadziei? Tej na lepsze jutro, na spokój, na normalność. I cokolwiek ona oznacza, ja swoją odnajduję. Czasami czuję się jak Syzyf, który pcha głaz. Ale warto. Dla siebie. Fajnie rano spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie, że jest się dla siebie ważną. Popatrzyć sobie samej w oczy i zobaczyć w nich kobietę, a nie małą dziewczynkę w kącie, z podkulonymi nogami i łzami w oczach. Dobrze jest być przy samej sobie i wiedzieć, że można na siebie liczyć. Że osoba, którą się jest, jest mądrą i dojrzałą kobietą.

Znacie bajkę o trzech świnkach? Runął mój dom z zapałek. Podoba mi się ta metafora Rachel Reiland. Teraz stawiam fundamenty dla domu z cegły. Będzie nieduży, ale założę w nim piękne firany w kwiaty.

Pogodzenie się z czymś, czego się bardzo nie chce, jest trudne. Mam świadomość, że jego milczenie oznacza najpewniej to, że ktoś się pojawił i zajął miejsce, które miało być moje. A może... Może właśnie nie miało. Może jest tak, że coś specjalnie zepchnęło mnie z jego drogi. Może czeka na mnie coś innego, ktoś inny. Może miałam jedynie mieć impuls do porządnej diagnozy i sensownej terapii... W życiu trzeba umieć dać komuś pole autonomii, by dostać od tej osoby 100%. Wtedy tego nie rozumiałam. Moje wszystko albo nic, czarne albo białe i brak umiejętności chodzenia na kompromisy spowodowały, że jestem TU. Nigdzie indziej. Ta kręta droga jest pełna różnych nawierzchni i mam już poździerane kolana, ale uczę się, jak je opatrywać i stąpać, by obrażenia były jak najmniejsze...

Z pograniczy do centrum...