DUPA  

Kończy się rok. Zorientowałam się, że mój ostatni wpis był z lutego. Jako że dziś mam ciężki dzień, siedzę pod kołdra i pije kawę słuchając piosenek pasujących do mojego nastroju, postanowiłam wylać z siebie wszystko to co mi ciąży na sercu. To był okropny rok. Moje niedowartościowanie chciałam przykryć i zagłuszyć pracą. W związku z nadchodzącymi podwyżkami cen, chciałam sobie dorobić. Wysłałam mnóstwo CV, nie licząc że ktoś się do mnie w ogóle odezwie. Ale odezwała się spora ilość firm. I w ten sposób uzyskałam 3 dodatkowe prace. Przez prawie cały rok aż do grudnia byłam zapracowana. Poczułam, że coś zrobiłam dobrze. Że ktoś mnie docenia. Przy tym byłam okropnie zmęczona, przewijały się kłótnie z obecnym chłopakiem. Moje życie jednym słowem stało się praca.

Kłótnie w tym wszystkim wykańczały mnie psychicznie. Były momenty przeprowadzek. Pojechałam do mamy, nikt mnie nie zatrzymał. Nie odzywał się do mnie cała noc. To był pierwszy moment, kiedy poczułam się nic nie ważna. Siedziałam na dworcu że łzami w oczach i z dwoma kotami w kontenerze na kolanach. Takich chwil było więcej. Chociażby, gdy zostawił mnie w pubie i traktował jak powietrze, rozmawiając z koleżankami. A gdy poszłam stamtąd - nie interesował go mój los.

Wszystko to sprawiło, że nie czuje się dla nikogo ważna, wartościowa. Popadłam w depresję, czasem się zaśmieje, czasem robię dobra minę do złej gry. Ale już pękam. Po prostu pękam.

Jedyna osoba, która we mnie wierzyła był mój wujek. Tylko on był ze mnie dumny. Niestety zmarł w dniu moich urodzin. To był dla mnie ogromny cios. Brakuje mi go. Strasznie tęsknię. I naprawdę uważam, że już teraz nie jestem dla nikogo nic warta. Nic nieważna. I jakby mnie nie było, pewnie nikt by tego nie zauważyl.

Z takim podejściem wchodzę w kolejny nowy rok.