Zaczynam pisać tu coś o moim zyciu.. będę anoninem ze wzgleu na pewne osoby. 

Wiec moje życie zepsuło się kiedy miałam 7 lat. Zachorowałam w dodatku rodzice nie byli razem.. Zagubilam się w życiu. nie wiedziałam co mam robić i do kogo zwrócić się o pomoc.. Nikt mnie wtedy nie zauwazał. Byłam tylko dzieckiem które chorowało i ciągle leżało w szpitalu.. Wiec nie wiedziałam jak moje zycie bedzie wyglądac dalej. Marwtiło mnie to. Szukałam oparcia z znaojomych, ale byli to za każdem razem nieodpowiedni ludzie którym mogłabym zaufać. Szukałam, dalej i dalej i dalej.. W koncu wziełam sprawy w swoje ręce.. Zaczełam być bardziej samodzielna, nikogo nie prosiłam o pomoc . Troche sie w sobie zamknełam. Cieżko było mi się pogodzić do teraz z tym ze rodzice nie są już razem. Odwidzam tate i nie chce by to się zmieniło. Chodx brakuje mi tych wszystkich wspólnych chwil. Czasem myśle że to przez moją chorobę rodzice sie rozwiedli.. za duzo na nich spadło.. Mam zaledwie 14 lat. Wiem już co chce w życu robić. Staram się osiągać swój cel postawiony w życiu, chodź nie nalezy to do najłątwiejszych rzeczy w moim życiu .