nie radzę już sobie z niczym, nie rozumiem swoich decyzji, zamiast ruszyć na przód cały czas cofam się do tyłu, całymi dnami potrafię tylko leżeć i spać i marnować czas. nigdy nie byłam szczupła, zaczynałam się odchudzać milion razy a zawsze kończę tylko z coraz większym wynikiem na wadze. tak dobrnęłam do 113 kg przy wzroście 160 cm. Jestem przeraźliwie otyła, a zamiast coś z tym zrobić cały czas tylko się objadam do bólu brzuchu i obiecuje sobie od jutra. Czuje się bardzo źle ze swoim ciałem, mam wrażenie jakby nie dokońca było moje. często przyłapuje się na tym że mimowolnie na ulicy oceniam innych a potem uświadamiam sobie że sama wyglądam dużo gorzej. Boję się że przez swoją otyłość nigdy nie zaznam prawdziwej miłości, bo nie to niemożliwe zainteresować się taką tłustą świnią. za trzy tygodnie kończę studia, nie wiem co dalej, z jednej strony w polsce nie widze dla siebie przyszłości, z drugiej boję się że nikt przez mój wygląd nie będzie chciał mnie zatrudnić na jakimś godnym stanowisku. na początek chciałabym spróbować za granicą, ale z drugiej strony boję się sama wyjechać. tutaj przynajmniej zawsze moge liczyć na rodzinę, ale wiem też że to czas się usamodzielnić. chciałabym zacząć pisać regularnie, może to ułatwi mi start. y no puedo olvidarte