Szybować nadzieją... 

Pomyślałam, że teraz jest odpowiedni moment na obnażenie mojej chorej duszy. Tak dawno nic nie pisałam..

Cały ten 'koniec szkoły', matura i 4 miesięczne wakacje przerastają mnie do granic.

Nie mogę nawet o tym myśleć ani mówić, dlatego piszę.

Jestem chyba jedyną osobą, która nie chce 4 miesięcy szaleństwa. Te dwa, standardowo wystarczyłyby.

Staram się nie poruszać tematów jakiegokolwiek 'końca' ale wszystko się dookoła kończy.

W tym 'przyjaźnie', które okazują się chuja warte..

Już tyle razy się zawiodłam na ludziach, że powinnam być już obojętna, ale chyba nie potrafię zamienić się w zimną sukę.

Od ostatniego wpisu tyle się zmieniło, że właściwie każda poprzednia notka mogłaby zostać usnięta.

Hmm.. Nowy początek ? Nie, dziękuję. Zostaję tutaj.

9 kwietnia nasz.

A tymczasem angina, chore oskrzela i kaszel gruźlika.