happiness. 

2 lata temu dodałam tu ostatni wpis i dziś będzie ostatni. Przez 2 lata dużo się zmieniło. Generalnie dzieci podrosły i w miedzy czasie trochę pochorowali- na zmianę rzecz jasna :D ale to tamten rok.. a dokładnie 8.06.2022 powalił mnie na kolana. Tego dnia siedząc trzymałam Tatę za rękę a On patrzał mi w oczy i odszedł.. To był taki cios, taki strzał w pysk od życia.. Nie mogę się z tym pogodzić, że walczył i jeździł po lekarzach a mimo tej walki przegrał z chorobą. Minęło 10 miesięcy a ja ciągle widzę jak Tata siedział w swoim fotelu i śmiał się do dzieciakow, piliśmy kawę a wieczorem.. odszedł. I gdyby nie mój Mąż to nie wiem czy podniosłabym sie po tym upadku. Teraz powoli wstaje na kolana i mimo, że funkcjonuje to siedzi to tak głęboko i wierze, ze kiedys przyjdzie czas akceptacji ale jeszcze nie teraz... dziękuję, że mam dzieci i Męża dzięki nim mam sens życia- no i Mama - najsilniejsza kobieta świata. Jeszcze musze wspomniec o Justynie.. byla tego dnia ze mna i kazdego nastepnego, lepszej przyjaciółki nie moglam sobie życzyć d Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Nauczyłam się doceniać każdy dzień, każda godzinę czy minute i nie przejmować się innymi bo nikt życia za mnie nie przeżyje, a niewiadomo co czeka nas kolejnego dnia. Życzę wszystkim spokoju, ciepła rodzinnego i zdrowia.. a dla Ciebie Tato - śpij spokojnie I czuwaj nad nami.