Robi dla mnie wszystko co może. Jest kiedy Go potrzebuje, mam co potrzebuje, zabiera mnie w różne miejsca, przelewa na mnie całą swoją miłość i widać to po oczach.. A ja? Nie umiem się tym cieszyć w pełni. Tak jak na to zasługuje.. A zasługuje na wszystko co najlepsze, bo jest dla mnie największym wsparciem i zawsze próbuje znaleźć rozwiązanie na wszystkie przeciwności losu, na zły humor, łzy.. Jestem miłością jego życia, widzę to i wiem to. A ja nie mogę dać od siebie tego samego.. Bo miłość mojego życia odeszła z ostatnimi tygodniami wiosny prawie pięć lat temu..

Mam wrażenie, że nie przeżyłam dotychczasowego życia najbardziej jak umiem i nie zapowiada się, żeby miało się to zmienić..

Jesienią zdecydowanie dopada mnie depresyjny mood.. Dodajmy do tego książki, seriale, pogodę za oknem i już popadam w nostalgię.. Mimo, że lubię jesień jest w niej coś takiego co przypomina o tym, że wszystko kiedyś się kończy i nic nie możemy na to poradzić. Czasami musimy zaakceptować to tym jakim jest i spróbować się do tego przyzwyczaić..

Zdecydowanie za dużo myślę bo.. ..tak zdecydowanie za dużo ..