Czasami marzę o tym, by jak kot zalegnąć na kanapie i zajmować się tylko leżeniem. Całkowicie i wyłącznie.

Mam powoli dość wszystkiego co materialne. Fantazjuję o odcięciu się od całego świata, wraz z jego problemikami, i zajmowaniem się wyłącznie rozmyślaniem. Chwilę później przychodzi przytłaczająca świadomość że to niemożliwe. Że jesteś tylko zwykłym, szarym człowiekiem, a nie jakąkolwiek jednostką wybitną. Że musisz działać w tej wielkiej machinie, ty, jako malutki trybik silnika rozpędzającego auto, by za jakiś czas uderzyć w przeszkodę i rozbić cały mechanizm na części pierwsze. Dosyć niepokojąca refleksja.

Marzę, bo dzięki temu jest mi lżej. Czyli lepiej.

Szukam sensu w sztuce. Do tej pory z marnym skutkiem. Czytam Proces Kafki. Jak już się uda przestawić na to absurdalne myślenie to jest ciekawie.