Mam wiele do opowiedzenia,tylko nie mam pojęcia od czego zacząć. Za pięć minut będzie nowy dzień,mam nadzieję,że chociaż jutro się spotkamy. Chciałabym jeszcze raz cię zobaczyć,przytulić,usłyszeć twój głos. Achh nawet nie chce mi się o tym pisać. Brakuje mi słów na opisanie swego teraźniejszego stanu. Najchętniej już położyłabym się spać,ale tego też nie chcę robić,żeby jutro za wcześnie nie wstawać.Nie lubię budzić się wcześnie,przeważnie ranki przesypiam,najczęściej budzę się po południu,wtedy czuję się taka wyspana. Próbuję nie myśleć o wszystkich problemach,ale nie dam rady,chyba wezmę coś na uspokojenie,żeby się wyluzować. Pamiętam jak kiedyś codziennie brałam jakieś pigułki,nawet nie wiedziałam jakie są,na co działają,etc. Najważniejsze było,aby wziąć. Po przejechaniu się i zmarnowaniu pewnego etapu mojego życia przestałam je brać,nawet musiałam,bo w innym przypadku musiałabym zgłosić się na leczenie,a ja tego bardzo nie chciałam. Wszyscy myślą,że teraz jest mi łatwiej, a to wcale nie jest prawdą. Każdy kolejny dzień jest gorszy od poprzedniego i to nie chodzi o to,że niektórzy nie spełniają moich oczekiwań,muszę sporać się z różnymi problemami,najgorsze jest to,że nie mogę niczego wziąć.Najbardziej boję się tego,że znów wrócę do tego i znów zmarnuję swoje życie,ale czasami jestem w takim stanie,że nie mogę przestać o tym myśleć i mam większe zdolności do pokus. Chcę się cofnąć o kilka,a nawet kilkanaście lat,do wczesnego dziecinstwa kiedy nie miałam żadnych kłopotów,po prostu żyłam beztrosko i niczym się nie przejmowałam. Szkoda,że teraz się nie da. Spróbuję wyznawać jedną zasadę: Żyj jakby jutra miało nie być.

Dobra kończe,bo już oczy mi się same zamykają,to na pewno z tego zmęczenia,znów krwinki mi popękają:O