Ten mały uśmiech okazał się dla mnie tak wielkim, że aż poczułem potrzebę anonimowego podziękowania. Za co? Za wzbudzenie tylu pozytywnych emocji, za najszczerszy śmiech głosem wielu ludzi, za spojrzenie ciepłe jak jesienny wiatr wśród opadających liści i za pokazanie tego, jak łatwo można zmienić swoje przyzwyczajenia. Fakt, że zniknęła poręcz nie jest równoznaczny ze zniknięciem wszystkich innych, które także nie pozwolą ci upaść. Dziękuję za to, że teraz siedzę tu i piszę to, i wspominam, i uśmiecham się, i  myślę o tobie. Od kilku godzin wszystko wydaje się łatwiejsze. Burza wcale nie taka straszna, a deszcz wyjątkowo suchy.

Dziękuje za to, że polubiłem tak bardzo znienawidzony autobus.