Zawsze odstawałam. Teraz tylko nie mam się gdzie z tym schować. Dosięgają mnie moje wszystkie demony. Szkoda tylko, że pomaga im osoba, po której się tego absolutnie nie spodziewałam.

Z lęku przed nowościami utknęłam z osobą, której nie poznaję i z którą coraz trudniej mi się zrozumieć. Nie umiem niestety stwierdzić, kiedy te dwie drogi zaczęły się rozchodzić. Bo zaczęły na pewno. Nie wiem, czego się spodziewałam po ogrzewanym kotlecie, ale jednak tego jednego byłam pewna. Nic jednak nie jest pewne, zwłaszcza jeśli chodzi o drugą osobę.
Są rzeczy, których nie jestem w stanie zrozumieć. Może to przez brak podobnych doświadczeń, ale z tego akurat jestem zadowolona. Sprawia to jednak, że zostaję w tyle, więc brak zrozumienia przekształca się w powiększającą się ciągle przepaść. A miało być tak pięknie. 

Odstaję. Nie sprawia mi przyjemności wiele rzeczy, które wcześniej nakładały mi szczery uśmiech na twarz i sprawiały, że czułam, że jestem w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie i z odpowiednimi osobami. Właśnie. Zaczęłam odstawać. A nie ma nic gorszego niż człowiek samotny, w którego głowie kłębią się jedynie czarne myśli i na pierwszy plan wychodzą słabości, skrzętnie ukrywane zazwyczaj z tyłu głowy. 

Kiedy jedyne, czego nie chcesz robić, to scena, ale nieprzyzwyczajona do tłumnych warunków, wywołujesz scenę większą niż ktokolwiek przewidział.