I walk with shadows. 

O jeden most za daleko,

pod zamkniętą powieką

nadal tłamszę w sobie ból.




Do niedawna przekonany, że samotność ma granicę.

Do niedawna przekonany, że już gorzej być nie może.
Dziś ten jeden, smutny człowiek doskonale wie, że to wszystko to brednie.
Można stawiać za murem mur ale samotność zawsze jakoś je obejdzie.
I uderza. I syczy. I drażni. I drapie. Wyrywa serce, przebijając je na wskroś brudnymi szponami.

Samotność nie ma żadnych granic i czuje to każdego dnia. Czuje jak się nasila, niszcząc mi mój mały świat.

Nafaszerowany prochami miałem nic już kurwa nie czuć. Jednak coś nadal boli a mi brakuje oddechu.

Śmiertelna pułapka.

Człowiek od wieków potrzebuje drugiego człowieka. Chyba każdemu jest źle, gdy nikogo obok nie ma.

I czy naprawdę to my jesteśmy panami świata? Bo świat mnie kurwa przytłacza i do przeszłości każe wracać.

A ta nie była zbyt piękna, choć w zasadzie teraźniejszość też taka nie jest.

Zostaje nadzieja, że może kiedyś będzie jednak lepiej.

Bo tam, gdzieś na granicy ludzkiej wyobraźni zakrzepiło się marzenie,

żeby chociaż raz obudzić się z prawdziwym, szczerym uśmiechem.

Nie da się zapomnieć, że potrzebujemy szczęścia.

Lawina uczuć.

To szczęście zapomina, że zawsze go potrzebujemy.

Losu ironia.

I czasem chciałoby się, żeby jutro nigdy nie nadeszło.

Mimo tylu przykrych wspomnień jednak chce się cofnąć w przeszłość.

To tam popełniłem błąd którego ciągle nie widzę.

To tam naznaczyłem swój los, bezwiednie niszcząc swoje życie.

Boże, dlaczego gdy proszę to nigdy nie słuchasz?

Spójrz, klęczę tu i blagalnie szepczę Ci do ucha.

Uwolnij od życia którym mnie obdarowałeś

Uwolnij od tych cierpień którym sprostać mi kazałeś.

Cholera, czyż dziecko nie zasługuje na wszystko co najlepsze?

Jedno Boże, skrzywdzone dziecie.

Nigdy Ci tego nie wybaczę.