Ostatni powiew letniego wiatru kołysał do snu.

Spojrzałam w górę,

chcąc dostrzec ostatnie promienie słońca.

Lecz były tam tylko zachłanne chmury,

które całkowicie przysłoniły nieboskłon.

Tylko szum jesiennych liści zakłócał idealną ciszę.

"Piękna jest harmonia natury." - Pomyślałam.

"Piękna i zdradziecka". - Pisze teraz.

Bowiem gdy tylko obróciłam się z zamiarem

opuszczenia tego sentymentalnego pejzażu,

zawiał przeraźliwie chłody wicher.

Przeszył on moje serce na wskroć.

Od tej chwili straciłam wewnętrzne ciepło

i spowita w melancholijną, dostojną jesień....

po prostu czekam.

"Stracić swoje ciepło,

to jak przestać żyć."

Jeśli jednak znajdziesz gdzieś moją cząstkę,

to nieistiotne gdzie sie ona skryła,

wsród kasztanów, grzybów czy barw jesiennych liści.

Ważne jest to byś mi ją przyniósł,

bo wtedy oddasz mi cząstkę samego siebie,

a ja przestane być zagubiona.

"Jeśli dostane swe ciepło z tych rąk, to będzie tak...

Jakbyś zawsze mnie był, jakbyś mnie przytulał." -

Dołączyłam swe słowa do szumu jesiennych liści...

z nadzieją, że znajdzie sie ktoś,

kto będzie miał odwagę stać przy mnie,

wśród szumu jesiennych liści...