- wyrywkowo -

Nasze szkielety leżą na rozgrzanym asfalcie, wtapiając się w glebę. Może kiedyś ktoś je odnajdzie i zrobimy z siebie sensację?

Ciężko przyznać rację. Ciężko przyznać rację, że kiedy człowiek nie myśli, może i jest bardziej ułomny ale jaki szczęśliwy. 

Nie umiem żałować podjętych decyzji. Tylko gryźć się od wewnątrz, że nie umiem przezwyciężyć strachu.

Wiem, że uwielbiasz, kiedy uśmiecham się tylko do ciebie. Kiedy śmieję się tylko z twoich słów. Kiedy wypinam pośladki tylko w twoją stronę, bo jestem niegrzeczna i czekam na klapsa, wywołując rozbawienie wśród znajomych. Kiedy całuję tylko twoje usta. Kiedy wymieniamy ostre słowa w cztery oczy, aby rozpalić dzikość w ciałach. Kiedy budzisz się i widzisz tylko moje nagie ciało. Kiedy mam w dupie co ludzie pomyślą i robię nienormalne rzeczy, które dla nas są normalne.

 Jesteśmy nieśmiertelni i nieprzewidywalni.

Nie, nie lubię jak mnie odprowadzasz do domu. Zawsze źle zinterpretujesz moje słowa i wynika bezsensowna kłótnia.

I nie lubię jak szepczesz 'nie opuszczaj mnie'. Czuję się twoim więźniem. I odczuwam strach gdy nie widzimy się godzinę, dwie, osiem, dwanaście, osiemnaście, dwadzieścia cztery.

"- Jesteśmy jak siarka i ogień. 

- I tego właśnie się szczerze boję."

Co mam dalej zrobić?

Uciec, poddać się, opuścić twoje nadzieje i plany na przyszłość?

Zostanę.

Zmienię się, zmienię swoje przyzwyczajenia, zmienię wszystko.

Nie chcę już być tym samolubnym człowiekiem jak kiedyś.

Chcę wszystkiego.

Innego.

- I wiesz, tak o, normalnie z rana z Karolcią oglądaliśmy Dragon Balla.

- A co to jest trombal?

Nikt nie ogarnia, nikt nic nie wie, nikt nic nie widzi, nikt nic nie bierze. Beng.