Grudniowy zimny poranek, dzień jak codzień garść leków i pełen odlot, normalka, dziwne zjawy, duchy, nadprzyrodzona głowa, duch kota w konturach wisiący na firankach, a ja to coś miałem na rękach, zle ze mną, i te wielkie oczy, duch na firance a na podłodze wnętrzności kota spacerujące po domu, tona zgubionych rzeczy, wszystko znika, jestem jakiś nawiedzony, leki od psychiatry i całymi dniami sam w domu siedziąc to się nie dziwie, ze jest pełen odlot, ale duch kota i wnętrzości kota spacerujące, to bez sensu.

Niby jest Pięknie a zarazem koszmarnie, pięknie bo to norma,a koszmarnie bo nie ma z kim o tym pogadać, bo każdy woli oceniać nie znająć człowieka, cokolwiek człowiek by nie zrobił, lub gdzie by się nie pojawił, od pierwszej sekundy ma wystawioną opinie i żegnam -_- I ta chora miłość, pier... kochaś ze mnie, kocham każdą dziewczynę a która by mnie chciała, ok z takim myśleniem to kupie sobie lalkę dmuchaną, bo sam siebie doprowadzam do stanu beznadziejności, ale jak nigdy nie miało się szczęścia to jak nagle go wyczarować w sobie by myśleć inaczej,ciekawie czy w tej grze jest reset, a może historia działa przez reinkarnacje, umieramy i się rodzimy i tak na zmianę :/ zostaje przy tym co mam, ale pytanie co z tą miłością, niby jest, niby jestem zakochany, za dużo prawdy jak i kłamstw wyszło, lecz działania stoją w miejscu, szczęścia w totolotka to ja nie ma, sam się dobijam, niby zle, lecz życie mnie przerasta, a nie da się żyć gdy w życiu jest się samemu.

Świat wydaje mi się nierealny, jakbym oglądał go przez kalejdoskop z samymi czarnymi szkiełkami. Budynki sprawiają wrażenie zniekształconych, ludzkie głosy docierają do mnie ze zdwojoną siłą i powodują ból w uszach. Ulice, które tak dobrze znam, są& karykaturalne. Czuję się obco, mam wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią ...