Zapomnij się... 

Jestem człowiekiem.

Istotą namacalna, potrzebującą zrozumienia. Człowiekiem, który chce śnic, marzyc czy czasami nieistnieć. 

  Strach...

Strach przed obudzeniem się każdego poranka, przed powrotem do rzeczywistości. 

Taka mała choroba psychiczna...

Chęć dokonania wszystkiego lecz i zarazem strach przed porazka niepodołania tym wszystkim zadaniom.

Istnienie jako tu i teraz, wydaje się coraz bardziej nieprawdopodobna rzeczą.

Czyżby dwie twarze i osobowości?

Chęc do życia i obdarowywania innych pozytywna energią a zarazem uczucie wypalania własnej osoby...

Czuje chwilami eksplozję uczuć, emocji z namiastką szaleństwa.

Ehh... Życie...

Popaprane jesteś...