Czujemy się kochani, chcemy by osoby które starają się nas uszczęśliwić też były szczęśliwe.

Ale z czasem zdajemy sobie sprawę z faktu, że jedyną rzeczą powstrzymującą tych ludzi od szczęścia jesteśmy my.

Chcemy by byli szczęśliwi a to własnie my sprawiamy, że nie idą w stronę ich szczęścia.

Wtedy właśnie nie wiemy co robić. 
Bo przecież kto chce rezygnować z własnego szczęścia.

Ale wtedy przychodzi moment, kiedy tylko brak naszego szczęścia, paradoksalnie przyniesie to szczęście.

Zastanawiamy się tylko kiedy.

Nie ma znaczenia kiedy. To szczęście przyjdzie. Wystarczy na nie poczekać. I dopasować się do szczęścia osób które kochamy.

Szczęście...to właśnie jest takie dziwne coś...co nie da się wytłumaczyć...

Wielokrotnie paradoksem szczęścia jest to, że żebyśmy byli szcześliwi, najpierw musimy to szczęście oddać. Czyż nie?

Aktualnie czekam na to szczeście, które przyjdzie. Mimo, że oddaję je innym..wiem że ono wróci pod inną postacią.

I będzie dobrze :3