kolejny dzień i znowu te spojrzenia, te gesty... ten uśmiech..

wychodzę ze szkoły z nadzieją, że go spotkam, ale nie.

jak się potem okazało, pojechał do niej. kiedyś mnie to zabije, mówię szczerze!

wiem jednak, że ja tak mocno go pragnę, że on będzie mój. znowu.

nie raz, nie dwa, nie pięć udało mi się go oczarować. to się powtórzy, wierzę w to.

może jestem głupia i naiwna myśląc w ten sposób, ale wybaczcie... znam swoją wartość.

wiem, że jestem zdolna do tego, by go odzyskać.

dla mnie jest zbyt wiele wart, kiedy z nim rozmawiam, jestem z nim czuję się jak w innym świecie.

zapominam o wszystkim innym. liczy się tylko On i ja, nic więcej.

wiem, że jestem winna temu, jak to się potoczyło, ale dlaczego nie mogę dostać tej szansy?

nie chcę się poddać, nie jeśli chodzi o tak silne uczucia, ale to już staje się powoli ponad moje siły.

bywa, że nie mogę normalnie funkcjonować, bo myślę tylko o nim.

usycham, gdy go nie widzę. dzisiaj czuję się fatalnie.

może jestem głupia, ale będę wierzyć w to, że w końcu przejrzysz na oczy.

nie kochasz jej, bo gdyby tak było, nie zwracałbyś na mnie uwagi.

a skupiasz tę uwagę na mnie i dobrze o tym wiem.

nie ukryjesz się przed tym, mam nadzieję, że się nie mylę i że to, co do mnie czujesz w końcu Cię doścignie i pokaże Ci, z kim tak naprawdę powinieneś być.