no to tak, wgl w złej kolejności opisywałem, zaczełem od opisu bliskiej mi osoby, a o sobie zapomniałem :)
obiektywny opis samego siebie?

mam 17 lat... gram na gitarze i gapię sie w monitor, moje życie na tym sie skupia. Mieszkam w swoim zamczysku

(na wiosce) odkąd sie przeprowadziłem... jednocześnie mam spokój i odpoczywam, ale brak mi kontaktu, wychodzenie codziennie na spacery w samotności, słuchając muzyki i puszczając wodze wyobraźni.

Jakby to było gdyby coś mi sie stało...? powiem wam... nic by sie nie zmieniło, ludzie pamiętali by was tylko przez pierwszy miesiąc, wasza dziewczyna nie płakała by całe życie po nastoletniej miłości, przyjaciele zapomną, mozliwe ze rodzice sie przejmą, ale mają na wychowaniu jeszcze 2 moje siostry, świat musi toczyć sie dalej.

Codzień prosiłem Boga... żeby dał mi spokój żeby zakończył to co sie ze mną dzieje, żeby skończył ze mną. Bo sam nie mam odwagi i uwazam to za głupote.
Zwróciłbym uwage tych wszystkich ślepych ludzi... przechodzą obok i nie myślą o tym co sie w tobie moze dziać...
dla nich to zwykła smutna mina... odwrócony uśmiech

a dla mnie to coś nie do opisania w słowach.

Ale wróćmy do tematu, nie jestem emo, nie podcinam sie ukradkiem, ale promuje w pewien sposób ich styl ubioru, ale też bez przesadyzmu, uwielbiam chodzić w lekko zwężanych spodniach u nogawki, białych T-shirtach zawsze lekko przydługich, trampki, oraz obcisłe swetry z kołnierzem lub golfyy...

Coś nie mam weny na dzisiejszą spowiedź przed moim 'przyjacielem'
to są początkowe stadium choroby psychicznej (schizofrenii)


Zaczynam sie przyzwyczajać do samotności... moze tak powinno być. Ja moge sam sobie być najlepszym przyjacielem, nie potrzebuje też wychodzić do nikogo... ale nie chce uchodzić za taką szarą mysz, za bardzo sie przejmuje , to kolejna rzecz którą musze w sobie zmienić...

naprawde nie wierzyłem że ktoś to będzie czytał a jednak znalazła sie jedna obca mi osoba ;> dziękuje