Sauce World 

Świat gaśnie z pierwszym powiewem jesieni.
Oblewa się melancholią, która wisi w powietrzu
Dziś nie jest takie samo jak wczoraj
a liście wirują w innym kierunku, wciąż gasną..
Na świecie dzieją się rzeczy, na które nie mamy wpływu
najmniejszy promyk słońca jest tylko gasnącą nadzieją
Świadomość realizmu umieszczona gdzieś pod więdnącymi liśćmi.
Mimo że tak kolorowe zawierają w sobie jakiś dramat.
Nie do opowiedzianą historię pokrytą jesiennym szronem.
Dziś patrzę wstecz z oczami pełnymi pustego wyrazu
Moja twarz nie wyraża niczego, historie są wypełnione szarą pustką,
która dalej sączy się przez krwawiące serce.
Siedząc na ławce na której kiedyś siedzieliśmy razem
Wciąż czuję Twój dotyk, mimo że moja dłoń jest pusta
Ciepło wyparowało gdzieś pomiędzy umierającymi liśćmi
Czasem myślę, że one to wszystko czują...
każdy powiew wiatru jest niesłyszalnym krzykiem
Ubrane w świadomość że spadają i nic nie może im już pomóc
Tak samo jak mi bez Ciebie...
Wciąż jesteś w mojej głowie, choć tyle samotnych dni i nocy mam za sobą..
I znów te liście. Kolorowa psychodela..
Wesołe miasteczko i barwna umieralnia
Chłodny wiatr rozrzuca je w artystycznym bałaganie,
zaciera Twoje linie papilarne na tej starej ławce
Czuje jakby to wszystko mi się przyśniło. Ty, ja....?
Gdzie podział się realizm.
Świat topi się ukryty w onirjach, pośród jesiennej mgły tak bardzo fascynującej
pisarza bez weny, ponieważ słowa bez Ciebie są takie puste...
A biała kartka zdaje się płakać z bólu nad słowami,
które utkwione w sercu nie mogą być opowiedziane na tym marnym skrawku...