mamo ile waży miłość? =] 

I Gosia i Ania i ja  zdjęcie robione przez FK-ę w Będzinie, gdy wbiłyśmy z rana na biwak ^^ 
Lubię to zdjęcie  
Ostatnie z przed choroby.

---

 

Co u mnie? Byczę się ^^ sprzątam, gotuje, jem, oglądam tv, gram, śpie, sram...
jedyna kretywna rzecz jaką robię to gram na perkusji. I tyle. Tak mi leci dzień za dniem. Nikt nic ode mnie nie chce ( oby trwało to jak najdłużej).

 

---

I nawet w tak piękne dni jak te, przychodzi ten koszmarny smentny nastrój - "Parszywy dzień". Człowiek jest niswój. Zaczyna zastanawiać się nad sobą i odkrywa coraz to nowsze wady, których potwierdzenie szybko odnajdowuje w życiu. Zaraz potem ktoś go w tym myśleniu utwierdza. Resztkami potywnego myśłenia postanawia walczyć o płetwale błękitne, lecz po chwili uświadamia sobie jaki jest słaby i że tak w ogóle, to nic mu nie wychodzi. Szuka pocieszenia u innych, którzy tylko wymagają od niego sił - co tylko bardziej dobija. W fazie krytycznej, srasz na cały świat i  z glulą w gardle gapisz się w sufit, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu.

Spokojnie, faza krytyczna występuje bardzo rzadko  ja jej na pewno teraz nie mam i nigdy już mieć nie będę! Obiecuję sobie.

---

 
Zawsze piszę tu kiedy jest mi źle.
Mam poczucie, że wszytko światu wykrzyczałam, ale tego  nie zrobiłam - i o to chodziło. 

 

---

Tak, czuję się beznadziejna. Tak, odczówam brak tego, że nikt nie nampisał pieśni pochwalnej na moją cześć.

---

Sen się ziścił... i justyna nie wie co ma teraz z sobą zrobić. Trochę straciłam tożsamości. Nie odpowiadam tylko za siebie i to mnie krępuje... albo po prostu dorosłam 

 

---

 

Ale... 

 

---

Idę spać. Sen to zdrowie.
Sejonara