I am a rebel. And you? 

Żegnam się z tym fotoblogiem. Zaraz po napisaniu notki skasuję wszystkie zdjęcia, jakie dodawałam. Co kogo obchodzi, co pisałam kiedyś, skoro moje życie wstępuje właśnie w nowy etap.

Więc pewno nie będzie obchodziło nikogo, co napiszę tu. Może nieliczni przeczytają...

Zacznę od podziękowań. Przede wszystkim Dżastinie, Lawlietce i Dawidowi, oraz dziewczynom z klasy. Choć poznaliście prawdę, która nie jest zbyt chwalebna, nie uciekliście ode mnie, nie wytykaliście mnie palcami. Przeciwnie, w szkole wspieraliście mnie. Dziękuję Wam za to, że pokazaliście, iż są na świecie ludzie, którym można zaufać. Jestem niezmiernie wdzięczna. Szkoda, że Was opuszczam. Mi też jest żal, takiej decyzji nie podejmuje się łatwo. Ale co poradzić?

Teraz napiszę, co mi na sercu leży. Wyrzucę z siebie wszystko i raz na zawsze zamknę rozdział w moim życiu.

Michał, wciąż nie mogę uwierzyć w Twoje zachowanie. Było nam tak dobrze, a jednak, wszystko zepsuliśmy. Mam żal, że tak to się skończyło. Na razie wiesz, gdzie mnie znaleźć, więc jakbyś chciał pogadać, to proszę... Jednak nie wiń się o tę plotkę. Nie jesteś tutaj winny. Wiem, że to czytasz, więc odezwij się.

Karolino. Mam nadzieję, że to czytasz.  Pamiętam, dlaczego się teraz nie przyjaźnimy. Ale zobacz, nie znalazłam sobie w otoczeniu do tej pory żadnej przyjaciółki, która byłaby taka jak Ty. Przepraszam za tamtą kłótnię. Chciałabym, żebyś napisała do mnie choć słowo, nim wyjadę...

Marysiu, kochana kuzynko, która zawsze mnie wspierałaś. Choć od dwóch lat Cię nie ma na ziemi, wiedz, że ja pamiętam. I chodź Twój mąż znalazł już nową kobietę [czego nie pochwalam], to ja i Twoja córeczka tęsknimy i kochamy najmocniej tylko Ciebie! Jesteś moim wzorem, jeśli chodzi o siłę w walce z przeciwnościami. Choć Ciebie pokonała choroba, walczyłaś do końca. Kochamy Cię.

Wiecie co? Rozpłakałam się. Ja nie płaczę.

Życzę wszystkim, by nigdy nie znaleźli się w takiej sytuacji jak moja. Sytuacji, która zmusza mnie, bym opuściła rodzinną miejscowość. Zacznę wszystko od nowa, ale jednak będę tęsknić.  Liczę, że każdy odnajdzie szczęście w tym paskudnym świecie - pełnym zła, pogoni za pieniądzem, niesprawiedliwości, fałszu, wywyższenia. Do niektórych chyba nie dociera, że ten, kto ma mniej pieniędzy, może być lepszy od bogacza. A szkoda. Pewnie teraz myślicie, że nie mam kasy albo coś, a tutaj jest bład. Wiecie, czym się od Was, materialiści różnię? Ja dorosłam. A Wy nie dorośniecie nigdy, goniąc za rzeczami, które i tak nie są wieczne. Nie wierzycie w Boga, bo czujecie się lepsi, podczas gdy żyjecie w zakłamaniu. Nie zmuszam nikogo do wiary. Nie. Ale przemyślcie, czy czujecie się na tyle silni, by przy Sądzie Ostatecznym stanąć przed Panem i powiedzieć "Zasługuję na wieczne życie". Nie mnie oceniać ludzi. Ja nie oceniam, ja patrzę. I opisuję.

Żegnam wszystkich. Będzie mi was brakować. Mam nadzieję, że uda mi się zamknąć wszystkie sprawy, nim wyjadę.