Czyje się jak na planecie upośledzonych.

Znowu czuję, że wypełnia mnie ta cholerna  pustka. Swoim brakiem materii zajmuje mnie całą i chce przepełnić..  Obojętnością stara się wypełnić każdy milimetr mej okropnej egzystencji. Idealny egzekutor mojej duszy.

walcze z codziennością, z każdą minutą, która mnie dreczy...  zastanawiam się jak by wyglądało moje życie, gdyby w przeszłości nie zdarzyło się to, co jednak miało miejsce.. czy płynęłoby dalej, tym samym rytmem, czy zmieniło swój bieg o 360 stopni. co by było, gdybym w przeszłości podjęła kilka bardziej radykalnych kroków, była bardziej stanowcza i zdecydowanie bardziej asertywna. Być może wtedy wszystko wyglądało by inaczej. Czuję braki wsparcia. Czasami mam ochote Cię rozszarpać. Niby jesteś moją jedyną rodzina tutaj a szukasz powodów do nieporozumień, niezgodności, kłutni, awantur..  Nie zrozumiałe. mam dość obojętności.. która cię ogarnia w najmniej oczekiwanym momencie..  paraliż duszy, oby chwilowy. 

Jest ciężko, ale są też pozytywne kwestie. Uwilebiam ludzi, którzy milczą, a zarazem dają poczucie własnego wsparcia. którego mi potrzeba. Nie narzucając się, nie obnosząc się ze swoim wielkim pomocnym łapskiem.. bo to chamskie, ptrzykre, smutne, rozdzierające od środka kiedy "przyjaciel" mówi ci że będzie dobrze w najgorszej sytuacji jaka mogła się komukolwiek przytrafić,to tak, jakby nie mógł chwilę pomyśleć i powiedzieć coś konkretnego, przecież te dwa słowa są tak cholernie przereklamowane..