Cześć ! :*

Jak zwykle podczas wspólnej notki cieżko jest ją razem stworzyć. Po kilkuminutowym zastaniowiniu się nad konkretnym tematem padł pomysł, aby napisać coś o szczerości...

W dzieciństwie często ściemnialiśmy rodzicom, że to nie nasza wina, że ktoś wrobił Nas w coś zlego, tylko po to żeby nie zostać przez nich ukaranym. Przez Nasze krótkie życie z wiekiem te male ściemy przerodziły się w większe i większe. Teraz nie jest problemem aby skłamać, potrafimy robić to tak perfekcyjnie, że osoba którą oszukujemy nie jest wstanie ogarnąć czy to prawda. Nawet osoby , na któym Nam zależy nie są śmiadomi tego że mijamy się z prawdą. Jednak czujemy dośc spory opór w takiej sytuacji. Co innego ściemniać zwylkemu koledze/koleżance a komuś bliższemu.Zwykle po jednej bujdzie pojawiają się następne i zaczynamy się gubić. Wtedy następuje czas wyjawienia prawdy, która gdzieś głeboko w Nas drzemie.

Możemy oszukiwać w różnych kwestiach. Począwszy od tego co jedliśmy na obiad poprzez uczucia do innej osoby skończywszy na kolorywowaniu swjego życia aby komuś zaimponować.

Po dłuższej zorkmiie na ten temat dochodzimy do następujących wniosków:

1. Nie warto kłamać.

1. Poprzez kłamstwo można straćićważnych dla Nas ludzi.

3. Stajemy się osobami niegodnymi zaufania.

4. Poprzez kłamstwo mamy wyrzuty sumienia.

5. Jesteśmy niespokojni. Boimy sie, że coś wjdzie na jaw.

Podsumowując....prędzej czy póżniej kłamstwo Was zgubi..

                                                                       Dobranoc :*