Kuhu pogenevad hinged..? 

Czy można pomylić język z komunikacją?

Komunikacja odbywa sie podobno tylko na poziomie abstrakcji. Zdarza się, że myślimy o rzeczach, których nigdy nie będzie dało się wyrazić słowami.

Mówie o momencie, kiedy myśl rodzi się w naszym umyśle, nie posiadając jeszcze lingwistycznej formy.

Pierwowzorami są sny. Zatracone, niezapamiętane, niewytłumaczalne dla innych.

Śpisz. Śnisz, wyobraźnia Toba kieruje. Wszystko było by w porządku, gdyby to były tylko przyjemne doznania, miłe fantazje, spokojne urzeczywistnienia tego, co kryje nasz umysł..

Jednak są i koszmary. Koszmary, które nawiedzają sny, powracając zza światów. Wiesz, że śpisz, wiesz, że śnisz, ale mimo to, nie możesz sie obudzić. Nie możesz zmienić snu, który Cie przeraża. Nie możesz z niego uciec. Masz świadomość, pamietasz co sie stanie, nawet jeśli jest to najgorsza, najbardziej makabrycznie przedstawiona abstrakcja, która w życiu codziennym sie nie zdarzy, pomimo że roi sie wśród nas od sadystów, socjopatów, i psychopatów..

Nie uchronisz się, nie możesz uciec. Boisz się, że sen staje się prawdą. Tak namacalną, że aż brutalna w obrazie makabry jaką przedstawia. 

Płaczesz. Płaczesz przez sen, wiesz o tym, czujesz to, ale to nic nie daje. Przypuszczasz, że jęczysz, krzyczysz, ale nikt Cie nie słyszy. Zginiesz, w brutalny sposób, śmierć nadchodzi, więzi Cie psychopata, wiesz, że już nie masz szans... koniec jest bliski, Twój koniec..

Krzyczysz. Nie, nie tylko we śnie. Twój własny krzyk wyrywa Cie ze snu. Budzisz sie krzycząc jak w filmach grozy klasy B. Jesteś zalana potem. Krzyk wrzask... i te strużki zaschniętych łez na policzkach..

Boisz się, nie wierzysz w to, co sie stało. Nie chcesz uwierzyć, że koszmary wróciły. Koniec. 4 nad ranem... Twój dzień zaczął się o wiele wcześniej niż miał...

Stres już w Tobie zostaje, stres pourazowy. Strach. 

Tylkokiedy można się bać..