Jeśli stracę siebie, stracę wszystko.
Żyjemy w czasach kiedy ludzie na ulicy mijają się nawzajem bez żadnej empatii do siebie. Nikt się nie uśmiecha, nikt nikomu nie pomaga. Co się z nami stało? Żyje w dość wielkim mieście, a raczej na jego obrzeżach, za każdym razem gdy odwiedzam centrum moje oczy widzą pełno śpiących ludzi na chodnikach przykrytych kartonami, z kubkiem po cieplej herbacie, kawie która im ktoś kiedyś kupił, a w niej znajduje sie moze jeden funt w drobniakach. Zastanawiam sie czemu ludzie przechodzą obok potrzebujacych tak jakby oni byli gorsi, jakby byli na wyrzucenie, jak zwykle jedzenie gdzie data na spożycie sie skończyła. Wszyscy jesteśmy równi, Ci ktorzy wylądowali na ulicy, nie zawsze był to ich wybór, sa sytuacje w zyciu na które my sami nie potrafimy nic zdziałać. A moze oni po prostu stracili siebie w tym wszystkim? Jesteśmy istotami myślącymi, funkcjonujemy na dość prostych zasadach, jezeli ludzie nas chwala, pniemy sie ku gorze, jezeli krytykują schodzimy na dno. Życie nie raz będzie nas obrzucało kamieniami, a czasami nawet spadnie na nas lawina, ale to od nas zależy czy sie spod niej wykopiemy. Bo w tym wszystkim chodzi o to by nie stracić samego siebie, życie będzie dawało po dupie nie raz, ale gdy stawimy czoło temu co nas lęka bądź sprowadza na dno osiągniemy szczyt. Pomóżmy tym którzy tego potrzebują, usmiechnijmy sie do obcej osoby na ulicy, oraz pogadajmy ze starsza panią czekająca na autobus, moze to Ty zmienisz kogos dzien, moze to Ty ułatwisz komuś wspinaczkę na jego szczyt. Otwórz sie na świat oraz ludzi Cie otaczających.