PARADISEE0 

Kot  o  rasie  ( SFINKS  DOŃSKI ).

Sfinksy dońskie należą do grupy kotów zawdzięczających swoje istnienie kaprysowi natury. Nie są zupełnie bezwłose. Ich szata jest zredukowana do delikatnego meszku, a skóra w dotyku przypomina zamsz. Nagie koty, jak powszechnie się o nich mówi, nie są wytworem naszych czasów. Podobne zwierzęta rodziły się już na przestrzeni wieków, ale szybko były likwidowane. Jedynie Aztekowie chronili i szanowali takie stworzenia. 
Prawdopodobnie pierwszy nagi kot urodził się w latach 60. XX wieku w miocie domowych kociąt w kanadyjskiej prowincji Ontario. Sfinks doński został wyhodowany w Rosji, w Rostowie nad Donem w 1986 r., przy udziale europejskich kotów krótkowłosych. Rosjanie nazywają go księżycowym kotem. Według legendy pojawił się ponoć na terenie, nad którym wcześniej przemieszczał się sputnik. Kota tej rasy można odróżnić od jego kuzyna sfinksa kanadyjskiego po bardziej pomarszczonej skórze. Badania genetyczne wykazały ponadto, że za brak owłosienia odpowiadają u niego inne geny niż u jego krewniaka. Niewątpliwie są to dwie zupełnie różne rasy. Kot, który leczy. Kocięta sfinksa dońskiego rodzą się z rzadkimi, cienkimi i silnie skręconymi włosami na tułowiu, ale ich głowy są całkowicie pozbawione owłosienia. Czasami ta delikatna sierść pozostaje u dorosłych osobników, ale jest ledwozauważalna i nie powoduje dyskwalifikacji. Ciekawostką jest, że kocięta bardzo szybko otwierają oczy,czasami już kilka godzin po porodzie.
O wartości hodowlanej i wystawowej tych kotów decydują zmarszczki na tułowiu - im jest ich więcej, tym wyżej oceniane jest zwierzę. Rosyjscy lekarze potwierdzają, że sfinksy są pomocne przy leczeniu wielu schorzeń występujących u człowieka.
Ich ciało jest cieplejsze niż ludzkie i doskonale nagrzewa chore miejsca.
Podobno pomagaja nawet przy leczeniu osteoporozy. Duże wymagania. Charakter tego kota jest tak samo oryginalny jak jego wygląd. Sfinks jest wesoły i skłonny do zabaw. Bardzo przywiązuje się do swojego opiekuna i otacza go dużą czułością. Nie lubi jednak noszenia na rękach, ani nadmiernych pieszczot. Zazwyczaj sam decyduje, kiedy chce być głaskany. Bywa uparty i nie zmienia swoich postanowień. Sfinks ma umiarkowany temperament, jest łagodny, przyjacielski i delikatny. Nieśmiała natura sprawia, że unika kontaktów z obcymi. Nie przepada za towarzystwem innych zwierząt. Jeśli chcemy trzymać go w grupie, najlepiej będzie czuł się w obecności przedstawicieli tej samej rasy. Pod względem utrzymania ma trochę większe wymagania niż inne koty. Jego pożywienie powinno być wysokokaloryczne, aby mógł utrzymać odpowiednią ciepłotę ciała. Brak normalnego futra czyni go nieodpornym na chłód i zmienne warunki atmosferyczne. Skóra jest również wrażliwa na działłanie słońca. Do kąpieli słonecznych należy przyzwyczajać go stopniowo, pamiętając o zabezpieczeniu przed poparzeniami i szkodliwym działaniem promieniowania UV. Należy zapewnić mu stałą, umiarkowaną temperaturę i chronić przed przeciągami. Dla alergików. Sfinks nie wymaga szczotkowania, ale trzeba dbać o jego higienę, przecierając ciało miękką myjką. Powinniśmy także kontrolować stan uszu i przestrzegać kalendarza szczepień.
Sfinksy wzbudzają wiele kontrowersji. Przeciwnicy uważają je za stworzenia wynaturzone, niezdolne do przeżycia bez pomocy człowieka. Zwolennicy podziwiają ich umięśnione, eleganckie ciaźa, a dla ludzi cierpiących na alergie mogą być jedyną szansą na posiadanie domowego ulubieńca. Wygląd ogólny: kot średniej wielkości, o lekko wydłużonym ciele. Mocne umięśnienie sprawia, że wygląda krzepko.
Głowa: średniej wielkości, w kształcie spłaszczonego klina, o lekko zaokrąglonych konturach. Wydatne kości policzkowe, czoło płaskie. Nos średniej długości. Stop niezbyt wybrany. Kufa mocna z dobrze zaznaczonymi poduszeczkami z wąsami.
Oczy: duże i szeroko otwarte, lekko skośne, szeroko rozstawione. Zielone lub w kolorze orzechów laskowych.
Uszy: duże, o szerokiej podstawie, sterczące, wnętrze pozbawione włosów.
Tułów: średniej dźugości, silnie umięśniony, z szeroką klatką piersiową i dobrze zaokrąglonym brzuchem, co wywoźuje wrażenie jakby kot był najedzony.
Kończyny: proporcjonalnej długości, o średniej kości, tylne dłuższe od przednich. Kończyny przednie szeroko rozstawione i muskularne. Stopy średniej wielkości, owalne, z długimi, szczupłymi palcami. Opuszki silnie rozwinięte.
Ogon: długi, biczowaty, szeroki u nasady, zwęża się do cienkiego końca.
Szata: na pozór jest to kot bezwłosy, jego szata jest zredukowana do delikatnego meszku. Charakterystyczna jest silnie pofaźdowana skóra na tułowiu, kończynach, głowie i szyi. Cienkie, rzadkie włosy na ciele są dopuszczalne.