tak oto powstaje mój blog. Nie znajdziesz tu odpowiedzi ani nie dowiesz się niczego nowego. Nie pośmiejesz się ani nie zaciekawisz. Nie wiem czy chcę sobie pomóc, ale napewno chcę przelać tutaj całą frustrację, która ogarnia mnie od stóp po szyję. Może to choroba psychiczna, może chcę taka być, albo nie umiem już trzeźwo myśleć. Może opowiem tu swoją historię, może będę udawać że jestem szczęśliwa, albo może nie mam już innego wyjścia jak tylko wylać tutaj te wszystkie pomyje które brudzą moją głowę... Od lat staram się odnaleźć siebie i swoje miejsce w świecie. Nie wiem kim jestem i nie rozumiem siebie. Czyli... ja też się niczego nowego nie dowiem.

Cytując szymanowskiego "smętna jak kurhan na stepie"

kończę swój wywód z nadzieją że tu nie wrócę.

 I tear and still know disaster >>

na zdjęciu urodzinowa babeczka dla mojej siostry przyjaciółki i kochanki