W zasadzie to miałam tu nie dodawać już nic więcej, bo to chyba trochę dziecinada a z racji tego, że jakiś etap w moim życiu powoli się kończy piszę ten ostatni raz.

 Czas powoli żegnać się ze wszystkimi, tymi z którymi "żyłam" od podstawówki czy przedszkola, z którymi dosyć sporo przeżyłam i którym oddałam sporą część siebie. Wszyscy zaczynają wyjeżdżać do pracy czy na wakacje. Strasznie żałuję, że sama nie mogę zostać i spędzić z nimi jak najwięcej czasu tak jak zawsze, że nie mogę wykorzystać z nimi każdej chwili tych kilku miesięcy. To smutne, że od października będziemy widywać się tu wszyscy razem zaledwie kilka razy w roku, o ile będziemy ale przecież są obietnice, których się nie łamie i mam nadzieję, że tej wszyscy dotrzymamy, że kiedy wszyscy się porozjeżdżamy spotkamy się tak jak gdyby nigdy nic i porozmawiamy o wszystkim jak zawsze. To dziwne, że doceniamy wszystko dopiero po fakcie tak naprawdę.

 Strasznie ciężko będzie mi zostawić tu wszystko, mój dom już nie do końca będzie moim domem, będę przez najbliższych kilka lat mieszkać gdzie popadnie, w obcym mieście wśród jakby nie patrzeć obcych ludzi i boję się strasznie bo nie wiem czy dobrze robię, czy sobie poradzę ale ponoć tak trzeba i tak już zostanie. Na dzień dzisiejszy nie chcę mieć 19 lat, nie chcę stawać się odpowiedzialna za wszystko, nie chcę być zdana na siebie i nie chcę tracić. 

 Nienawidzę zmian, a zapowiada się że wszystko teraz przwróci się do góry nogami i wątpię aby wszystko szło po mojej myśli. Mam nadzieję, że to wszystko jakoś drastycznie mnie nie zmieni, że zachowam siebie taką jaka jestem teraz, że nadal będę miała braciszka, do którego zawsze będę mogła zadzwonić, że moja Monika pozostanie moją Moniką i że nadal będę mile widziana na Ogrodowej. Nikt z nas nie wie co ma robić, kim być. Nie wiem co będzie kiedy spotkamy się po 20 latach, kto będzie lekarzem kto logopedą a kto nauczycielem, nie wyobrażam sobie nikogo z nas z gromadką dzieci.

Hey idealnie na wszystko