KRZEWY RÓŻANE MAJĄ OCZY 

Natan, wierzę, że dasz radę. Pamiętaj, jestem z Tobą.

Jesteś tuż obok, a ja nie wiem jak się zachować. Dlaczego jesteśmy sobie już tacy odlegli? Ona nie pozwala mi się do Ciebie zbliżyć. Każe mi się bać, więc się boję. Nie chcę krzyczeć. W ostatnim momencie zaciskam mocno wargi i zasłaniam usta ręką. Chce mi się płakać. Robię szybkie kroki do przodu. Nie dam rady nawet iść obok Ciebie. Na głowie mam piękny wianek. Woda jest tuż pod moimi stopami. Kilkadziesiąt metrów do dna. Do końca. Muskam ją stopami. Jest taka przyjemna. Widziałam śmierć w autobusie. Siedziała tuż obok mnie. Zerkała co chwilę i czekała kiedy jej ucieknę. Wymknęłam się po cichu. Jeszcze nie pora. Słyszę dziwne dźwięki znad mojej głowy. Nie potrafię ich opisać. Są przerażające. Idę ulicą pełną ludzi. Jest ciemno. Dlaczego latarnie zgasły? Nie. Świecą się dalej. Wszyscy patrzą na mnie. Znowu chcę uciekać. Wrzeszczeć. Nie mogę. Ty tu jesteś. Muszę być silna. Ona mnie dopadła, ale ukryłam przed nią cząstkę siebie.