write it on the sky line 

Wszystko się kiedyś kończy. Nawet w raju słońce kiedyś zachodzi. Problem zaczyna się wtedy, kiedy nie możemy się doczekać by skończyło się coś, co trwało, a co powinno być pięnke i trwać na zawsze, bo takie były założenia. Wszystko się zmienia. Nasze wczorajsze plany nie mają najmniejszego znaczenia dzisiaj, bo czas nie zatrzymuje się tylko po to, abyśmy mogli go dogonić. Wszystko kiedyś umiera. Tracimy wszystko. Tracimy wszystkich. Jeśli masz kogoś, kto całe życie stoi po twojej stronie i nawet jak się z toba nie zgadza, to i tak wiesz, że nie odejdzie, to gratulacje. Ja nie mam. I przestałąm wierzyć, że kiedykolwiek odnajdę taką osobę. Bardzo łatwo przywiązuję się do ludzi. Zdecydowanie za łatwo. Jestem chaotyczna, męcząca, wymagająca, czasem bardzo logiczna, a czasem zbyt impulsywna. Wszystko, co dotknę ręką się z niej wymyka. Nie ma szans, by coś, lub ktoś, został przy mnie dłużej niż kilka marnych sekund. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Może chodzi o to, że jestem zbyt bezpośrednia? A może, że za dużo czasu wymygam? Jestem jak dziecko. które potrzebuje się czegoś trzymać w życiu, potrzebuje mieć coś pewnego. A potem ta pewna, jedna jedyna rzecz/osoba znika z mojego życia i to tylko dlatego, że już minął jej okres przydatności. Tak jak by wszystko miało swoją datę ważności. Wszyscy powinni chodzić z tabliczką zapisaną datą przydatności znajomości, jakiego rodzaju by ona nie była. Każda przyjaźń kiedyś uleci, każda miłość skończy się bólem. A każda kolejna utracona osoba zostawia w moim sercu dziurę, której nie umiem załatać. Jedyne wyjście to nie poznawać nikogo nowego. I co mam siedzieć całymi dniami gapiąc się w ścianę i zastanwiając co mam zrobić  ze swoimi problemami, bo nikt mnie nie wysłucha? Na to wygląda. I choć moje najgorsze piekło to samotność, to chyba w tym piekle przyszło mi zyć. Chyba, że wolę krwawić całe życie. I wiecie co? Chyba wolę.

I chyba odkryłam swój najwięszy talent. Pakowanie się w kółko w te same sytuacje, jedno wielkie, cholerne bagno.