Emptiness 

Jeszcze niecałe pół roku temu nie pomyślałabym, że uda mi się jeszcze w kimś szczerze zakochać, że uda mi się kogoś obdarzyć szczerym uczuciem. To znaczy, wiedziałam że kiedyś to nastąpi ale sądziłam że za jakieś może dwa lata.. 
Chyba popełniłam błąd, gdy tracimy osobę, która kochamy i na której nam zależy cały świat nam się zawala, a co jest w tym najgorsze? To, że sama nie potrafiła się zdecydować na to czy odchodzi czy zostaje... Raz było pięknie  i nie sądziłaś, że możesz być aż tak szczęśliwa a za chwilę pierdoliło się wszystko i nie sądziłaś, że może być gorzej. 
Nagle coś we mnie pęka i pomimo tego, że nie chcę  tego robić to już nie daję rady i odchodzę.
Nie ma mnie już dla Ciebie.
Nie możesz napisać
Nie możesz zadzwonić
Nie możesz mnie podenerwować - tak jak zawsze lubiłeś to robić
Nie możesz mnie przytulić
pocałować
złapać za dłoń
a to wszystko dlatego, że pozwoliłeś mi odejść. Nie zrobiłeś nic, żebym została. 
To boli, kurewsko boli gdy osoba która przez tyle czasu była dla Ciebie kimś bliskim, nie widziałaś świata poza nim - i nagle traktuje Cię obojętnie, chociaż twierdzi że tak nie jest. Chcesz do niego napisać, zadzwonić, przytulić się, złapać za rękę, pocałować... i nie możesz. Zdajesz sobie z tego wszystkiego sprawę dopiero po czasie. 
I pomimo tego, że jesteś na niego zła za to jak bardzo Cię zranił to i tak dobrze wiesz, że to co pisałaś wyżej to zwykła głupota. I że jeżeli nagle by się odezwał, byłabyś w stanie zrobić wszystko aby to wszystko odbudować. Ale wspólnie. Nie sama...
Kochasz go i w sumie CIę to dziwi bo wiesz, że zasługujesz na kogoś znacznie lepszego, kogoś kto zrobi dla Ciebie wszystko.
Tyle, ze nie chcesz nikogo innego. To on jest tym twoim pierdolonym ideałem którego tak pragniesz.. 
To jest silniejsze od Ciebie, ale jednak jesteś bezsilna  i nie możesz nic zrobć..