impossible. 

Im większa wieża tym większe ryzyko zawalenia. Chciałabym być takim konstruktorem, który potrafiłby przewidzieć niektóre sprawy, chciałabym potrafić mówić sobie samej 'daj spokój, to nie jest warte twojego zachodu'. Chociaż z drugiej strony, gdybym to potrafiła to życie byłoby proste, i chciałabym wtedy jakiegoś elementu zaskoczenia. Dlaczego nie moża po prostu tego ze sobą pogodzić? Marzę o tym, by móc cieszyć się dniem, nie przejmować się powstającymi schematami. Chciałabym nie obawiać się tego, co mnie spotka jeżeli zaufam. Zaufałam, ale kilkakrotnie to zaufanie zostało poddane weryfikacji... Liczyłam tak bardzo na ludzi, którym ufałam, że się przeliczyłam. Kilkutygodniowe znajomości są ważnejsze. Bo przecież co ciekawego Sarcia może jeszcze przekazać, jest przecież Sarcią, wybaczy to, że olaliśmy ją w jej własne urodziny...czyż nie o to chodzi? Najprościej, mieć zwyczajnie w dupie osobę, po czym jak gdyby nigdy nic pojawić się i zachowywać jakby się nic nie stało...tyle, że się stało. Weryfikacja 'znajomych' właśnie dobiegła końca. Nie będę dłużej tą pobłażliwą Sarcią, która wybacza i zawsze się uśmiecha. Ja też mam uczucia.