-Halo! Żyjesz ej, powiedz mi, ze żyjesz. Mala obudź się- usłyszałam wołanie koło mojego ucha. Otworzyłam najpierw jedno,potem drugie oko i zobaczyłam przed sobą młodego chłopaka. Brazylijczyk, przystojny, duże ciemne oczy i...zaraz zaraz. Neymar?

-Auł. - jęknęłam próbując się przekręcić. Dopeiro teraz poczułam rozrywający ból.. w tym miejscu. - Co się stało.

-Przepraszam. Nie zdąrzyłem go powstrzymać. Boże co za debil chłopak prawie zaczął płakać. - Wezwałem karetkę i zaraz przyjdą twoi przyjaciele.

Poczułam, że leże pod kocem. Zaczęłam szukać na sobie ubrań, ale..byłam kompletn naga.

Rozpłakałam się. Dopiero teraz dotarło do mnie co się stało.

-On..On.. Czuje się..taka brudna krzyczałam zanosząc się strasznym płaczem. Neymar podniósł mnie lekko i przytulił do siebie.

-Jestem tu, nie płacz. Już nic Ci nie zrobi. Jesteś bezpieczna- szeptał mi do ucha jednak to nie pomagało.

Boże, jak Marcelo mógł mi to zrobić.

Nie mam siły mysleć. Siedziałam tak przytulona do Neymara kiedy poczułam do plecach dłonie przyjaciółki

-Boże jak on mógł krzyk Leo . - Zabije gnoja! - i już go nie było.

-Zatrzymaj go szepnęłam do Antonelly.

-Dobrze. -lekko pogłaskała mnie po plecach i pognała za swoim chłopakiem.

Nie miałam siły myśleć, płakać, nawet otworzyć oczu. Czułam silne ramiona wokół swoich i szczerze? Pierwszy raz od dziecka poczułam się bezpiecznie.

Kilkanaście minut później pojawiła się karetka. Zabrali mnie do szpitala. A Neymar? Był przy mnie.

*

-Budzi się- usłyszałam męski głos dobiegający gdzieś blisko mnie.

-Boże była nieprzytomna prawie tydzień. - kolejny głos, tym razem damski, pełen bólu i..chyba płakała.

-To może być skutkiem szoku. Może też być taką obroną organizmu. We śnie organizm szybciej się regenruje. Pańska przyjaciółka Bardzo wiele wycierpiała. Potrzebowała tego. - odezwał się inny głos. najprawdopodobniej lekarza

Otworzyłam oczy.