Potrzebuje jak powietrza ostatnio przestrzeni, aby móc swobodnie wyrzucać swoje myśli z daleka od ciekawskich oczu moich bliskich. W sumie to nie zależy mi na tym, czy moje wypociny będą przez kogoś czytane czy też zupełnie przepadną w czeluści internetowych blogów. Będzie to połączenie moich myśli zobrazowanych przez sztuczną inteligencję. Nie podam tutaj swojego imienia, pomimo tego, że znajdą się tutaj prawdziwe myśli, zamiast mojej twarzy godnie reprezentować mnie będzie mój wygenerowany przez AI avatar. Spokojnie mogłabym pisać pamiętnik, ale myśle że pomimo wszystko wole używać klawiatury zamiast długopisu. Mam prawie 30 lat... prawie. Pomimo tego, nadal o dziwo nie czuje się do końca dorosła. Czuje się jak zagubiona nastolatka w ciele dorosłej kobiety. Moje życie nie jest ani złe ani dobre. Pomimo tego nie potrafię się w nim odnaleźć. Lawiruje na krawędzi szczęścia i depresji - zupełnie jakbym miała chorobę dwubiegunową. Jednak ostatnimi czasy właśnie do tej drugiej skrajności mi bliżej. I chyba właśnie ta melancholia sprawiła, że postanowiłam zanurzyć się nieco w przestrzeni internetowej. Nie czuje się wysłuchana przez nikogo, nie czuje się rozumiana, czuje się bagatelizowana. Dlatego.. oto jestem. Anonimowy człowiek w anonimowej przestrzeni. Mia