once upon a shangri la 

Na zdjęciu przecudowni Ola i Daniel. 

Nie było mnie tu tak dawno i tyle zdążyło się zmienić. Całe moje życie kręci się teraz wokół fotografii jeszcze bardziej niż kiedykolwiek, bo dzieciaka z aparatem stałam się zawodowcem. Śluby pochłonęły mnie bez reszty. Nigdy nie sądziłam, że fotografowanie prawdziwych ludzi i prawdziwych uczuć będzie dla mnie znaczyło więcej niż budowanie swoich światów i opowiadanie zmyślonych historii. 

Zwykłam tu zostawiać strzępki informacji, zawoalowanych w metafory opowieści. Dzisiaj piszę szczerze i otwarcie. Mam fajne życie, mam pracę, która czasem mnie wykańcza, ale którą kocham całą sobą. Mam przyjaciół, których będę trzymała blisko chyba już do końca świata i mam jego. Nie jestem już "zakochana", bo to całe zakochiwanie się było zawsze takie szczeniackie. Teraz przeżywam bycie z drugą osobą o wiele mądrzej, bo zrozumiałam, że miłość to nie jest jedno uczucie. Trzymam za rękę swojego najlepszego przyjaciela, człowieka, który zawsze mnie rozbawia, który nie jest idealny, ale ja wszystkie cechy jego charakteru biorę w ciemno i nie zadaję pytań. Jestem częścią najlepszej dwuosobowej drużyny i po raz pierwszy w życiu czuję spokój i pewność, że nie jestem sama. Każdy kolejny dzień niesie coś nowego, każdego dnia buduję swoją przyszłość i robię to z pełną świadomością. Często się potykam, ale nauczyłam się też szybko wstawać, bo mam jasny cel. To chyba znaczy, że w końcu jestem prawie dorosła.