Dzieciaki są wspaniałe jest w nich tyle radości, energii, czasu . Kiedyś bawiąc się z moją siostrzenicą ludzikami z kinder-niespodzianki , żołnierzykami i innymi stworkami, udałam że jednego z nich połykam. Wtedy ona wrzasnęła na cały pokój "NIE RÓB TEGO! TO NAJWAŻNIEJSZY LUDZIK W MOIM ŻYCIU!!" Być może faktycznie każdy z nas ma tego najważniejszego ludzika w swoim życiu. grunt to go tylko odnaleźć. Grunt ale i zarazem tyle roboty. Po drodze tyle niepowodzeń, bólu i rozczarowań. Być może ta droga zanim trafimy na tego właściwego ludzika jest w pewnym rodzaju próbą ale i nauką aby ten ludzik był dla nas naprawdę wyjątkowy, aby znać jego wartość, ile w życiu musieliśmy wycierpieć żeby teraz go odnaleźć. Być może. A być może życie specjalnie robi nas w chuja żeby mieć zabawę? Najpierw pozwala nam się zakochać, żeby zaraz potem rzygać łzami, bo zostawił dla innej. A że niby w czym tamta jest lepsza ode mnie? Dlaczego znowu ja? Bla bla bla.. Zaraz potem, za 4 miesiące spotkać tego, co szanuje, widzi Twoje prywatne piękno, stara się. Powoli staje się całym światem by zaraz stchórzyć, powiedzieć że "potrzebuje czasu" tak naprawdę podczas tego "czasu" udawać , że nie zna. Nie stać go nawet na głupie "cześć"... I tak oto kolejnym razem przechodzić przez to piekło. Niestety, życie to nie bajka. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Ale i nikt nie mówił, że będzie aż tak ciężko. Pewnie się nad tym zastanawiacie.. Tak, przechodziłam przez tą historię. Ale mimo wszystko staram się wierzyć w tą pierwszą. Być może jestem naiwna, tak jak ta dziewczynka, ale wolę w coś wierzyć. Tak jest łatwiej.. K.