Na krótka chwile stałam się dzisiaj obserwatorką.

Obserwowałam doskonale znane mi miejsca oraz bliskich mi ludzi.
Patrząc na swój pokój myslałam o tym, jak będzie wyglądać za kilka lat. Czy będzie czuć pustkę po mnie?
Czy ktoś tą pustkę zauważy? czy wchodząc do tego pokoju, ktoś pomyśli, że kiedyś tu żyłam?

Obserwowałam swoje miejsce pracy. Jak będzie ono wyglądać beze mnie.
Jak będą wspominać mnie moi wspołpracownicy, kim będę w ich wspomnieniach.
Jak będzie tam beze mnie, czy dalej będzie trwać taka gonitwa ?

Patrzyłam na swoich przyjaciół zastanawiając sie jak ich życie będzie wyglądać dalej?
Czy coś się zmieni? czy będzie im mnie brakować, czy poradzą sobie z tym syfem?

Patrzyłam na Twoje zdjęcie. Najbliższego mi człowieka na świecie.
To ciekawość a zarazem smutek. A zarazem pustka. Ty ją odczujesz ale to tylko pustka.
to uczucie, od którego zawsze chciałam Cie chronić a w końcu sama Ci je zadaje.

Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Mogę jedynie przeprosić. Myślę, że kiedyś zrozumiesz.

Nie każdy jest stworzony do życia.