non omnis moriar 

 z przykrością oświadczam państwu iż córka choruję na zbiór chorób psychicznych..
mógłby pan choć raz nie stroić sobie z nas żartów? jej zachowanie naprawdę nas niepokoi.
do tego właśnie dążę, zupełnie i w pełni poważnie. córka choruje na zaburzenia
obsesyjno-kompulsywne, egocentryzm, a także prawdopodobne zaburzenie osobowości.
nie zna się pan kompletnie na tym co pan robi.
skąd ten pochopny wniosek?
prawdopodobnie? naprawdę, prawdopodobnie? lekarz powinien być pewien swoich słów.
przypomnę pani, że jesteśmy dopiero w trakcie leczenia, a to pierwsza diagnoza.
nic nas to nie obchodzi. nie wierzę dlaczego w ogóle zasięgnęłam po pańską pomoc.
więc co pani aktualnie zamierza?
znajdę lepszego lekarza dla mojej córki, taki który jest pewien swoich słów.
no cóż, nie chcę pani denerwować pod żadnym wypadkiem, ale każdy z nich powie pani to samo.
moja córka z pewnością nie choruje na egocentryzm. bądź jakieś kompulsywne zaburzenia.
nie powinna pani tego oceniać w ten sposób skoro nie jest pani lekarzem..
co to w ogóle jest? zaburzenia kompulsywne? pan jest idiotą, nie lekarzem i tyle.
nie ma pani prawa obrażać mojej osoby, więc proszę się uspokoić.
dziewczynie poprzewracało się w głowie, a pan mówi mi, że ma egocentryzm?
dokładnie.
chyba za dużo pieniędzy w kieszeni i za mało w głowie. widzi pan? nawet ja potrafię.
to, że mają państwo pieniądze nie oznacza, że dziecko nie może być chore.
ja już sobie z tą chorobą psychiczną poradzę, niech się pan tak nie martwi. żegnam.
życzę powodzenia, do zobaczenia.
nie przyda się, ale dziękuję.

oh, mamo...