Just give me one night in IBIZA! 

SieSiedzę tak sobie sama w domu i słucham swojej ulubionej muzyki - jak za starych dobrych czasów...

i tak naszła mnie chwila zadumy... zaczęłam się zastanawiać co by było gdybym... nie wyjechała do Anglii... jakby wyglądało moje życie... pewnie bym teraz kończyła studia, może miałabym jakąś pracę za marną kasę, nadal bym mieszkała z rodzicami, wieczny problem braku hajsu na wszystko, mamo daj... jednak miałabym ich wszystkich blisko siebie... moje dwie najlepsze przyjaciółki, znajomych, całą rodzinę. na pewno uśmiechałabym się więcej niż teraz. odkąd tu jestem jedyne co mam to pieniądze.. no i kochającego faceta, ale akurat on był zanim tu przyjechałam. ciężko jest tak sobie wyobrazić to wszystko. mogę szczerze powiedzieć, że nie jestem tutaj szczęśliwa... nie mam tu nikogo po za Piotrkiem, wszyscy są w Polsce. w moim ukochanym Supraślu. tam gdzie pogoda nie doskwiera tak jak tu. może jak nie w Anglii to pewnie byłabym w Belgii. albo w Stanach. tam chociaż mam rodzinę. sama nie wiem. nadal nie wiem co chcę robić w życiu. jedyne co wiem to to, że biorę ślub za nieco ponad rok. no i że dzisiaj o dziwo słońce świeci za oknem.  no i że urodziny mam za tydzień. już trzecie spędzone tutaj. wiem też, że na pewno nie byłabym w tylu miejscach, na tylu wycieczkach, nie byłoby mnie stać na to mieszkając w Polsce. przynajmniej mam co wspominać. chciałabym móc się tak stąd wyrwać, uciec stąd, zostawić wszystko i po prostu iść przed siebie. ale gdzie ja pójdę? nadal mieszkać z rodzicami? ja u siebie, Piotrek u siebie? kiedy tutaj stać mnie na wynajem własnego domu, na zakupy i na jeżdżenie po świecie. nie wiem... o prostu nie wiem. aż płakać się chce jak sobie myślę o tym wszystkim, jak to było w liceum... jakie wtedy było zajebiste życie... mnóstwo znajomych, imprezy co tydzień, zero problemów... teraz? problem na problemie. nauczyłam się tutaj, że nie można nikomu ufać... szczególnie polakom... jednego dnia mu pomagasz, a na drugi dzień pierdoli na ciebie za plecami jaki to Ty taki a owaki. trzeba nauczyć się pokory. trzeba przestać patrzeć na innych. ale wtedy powiedzą, że jesteś egoistą, że widzisz tylko czubek swojego nosa i nic po za tym. no tak, tak źle i tak nie dobrze. z jednej strony chciałabym cofnąć czas i jeszcze raz zastanowić się czy wyjechać do Anglii. nie wiem czy przyjechałabym tu drugi raz. jedyny plus, że dzięki temu miejscu mam za co opłacić swoje własne wesele. to wszystko. ale ostro brakuje mi tych wszystkich ludzi, którzy byli ze mną. którzy są teraz tam... aż łezka się w oku kręci. no ale trzeba podnieść głowę, otrzeć łzy i ruszyć dalej przed siebie. może niedługo nadejdzie ten czas kiedy znowu się uśmiechnę tak od serca...

zdjęcie: Corralejo, Fuerteventura, Wyspy Kanaryjskie.