Delikatność tępego topora. 

Moje światło zawsze niesie ze sobą zapach ciemności.

nie pojmuję sztuki dobrych wyborów, ale nauczyłam się na pamięć metody kompromisów i dzielenia się czasem ze wszystkimi. Bywają takie momenty, w których pozostaje tylko popełnić seppuku, zastanawiając się w międzyczasie, gdzie podziały się wrażliwość ludzka, poczucie estetyki i prawdziwej wartości, wyparte przez codzienność? Nic tylko zdehumanizować się od prawa do lewa i pogrążyć w fascynacji pudelkowymi ploteczkami lub nowym odcinkiem dextera. budząc się sama w tym dużym pustym łóżku, otoczona wonią perfum i posmakiem wypalonych papierosów nie czuję się dobrze. nie męczy mnie żadne fizyczne następstwo dnia poprzedniego, że dobrze nawet nie pamiętam, że był wczoraj jakikolwiek dzień, który miał zapowiadać jakąś przyszłość. okala mnie senna melancholia, rozczarowania wdzierają się pod powieki z każdą chwilą, w której uświadamiam sobie, że druga strona łóżka wcale, co nie wystygła, ona po prostu nie była ogrzana. Trzeba wiedzieć, że ten pokój nigdy nie był dla mnie niczym ważnym, choć czasami potrafiłam nie opuszczać go przez całe dnie, snując się z kąta w kąt, szukając dla siebie miejsca w tym ciasnym lokum.
Ale tak naprawdę nienawidzę go z całych sił, może głównie dlatego, że trzymał mnie tymi niewidzialnymi pazurami przez tyle wieczorów, kiedy to mogłam wyjść i zmienić swoje życie w coś bardziej krzepiącego niż chwila książkowej fantazji. Wiesz, nie umiem się stąd wyrwać, nie umiem odpuścić sobie tej pustki. Aplikuję ją w siebie w dawce tuż poniżej śmiertelnej. Każdy dzień jest tu pusty, jak to łóżko, kiedy się budzę, a nie ma nikogo, nikt nie czeka, aż wstanę.
Leżąc w pustym łóżku odczuwam ból przyzwyczajenia. Wiesz, ktoś kiedyś kilka razy zapukał w moje okno, ale szybko zasunęłam zasłony. Dziś znowu jest cicho.
Trzeba wiedzieć, że jest tak cholernie cicho, kiedy budzę się w tym pustym łóżku.