Vade mecum! :) 

Nie jes­teśmy wca­le ta­cy nie wrażli­wi
Nie jes­teśmy ta­kim po­kole­niem, ja­kie so­bie wyob­rażacie. 
Myśli­cie, że pot­ra­fimy tyl­ko pić, pa­lić i puszczać głośną mu­zykę. 
Myśli­cie, że to wszys­tko co ro­bimy jest na po­kaz.
Że tniemy się, bo in­ni się tną
Że po­pada­my w dep­resję, bo to jest te­raz mod­ne
Że wo­limy sie­dzieć na kom­pu­terze
Niż spo­tykać się ludźmi
Że jes­teśmy dziećmi i nie wiemy co to życie 
Nies­te­ty praw­da jest in­na.
Tniemy się, bo chce­my um­rzeć. 
Po­pada­my w dep­resję, przez ludzi, którzy nap­rawdę nas ra­nią
Chce­my spo­tykać się z in­ny­mi
Ale boimy się od­rzu­cenia i sa­mot­ności
Po pros­tu do­rośliśmy za szyb­ko
Bar­dzo ra­ni nas to, jak mówi­cie, że płacze­my z niepo­ważnych po­wodów. Czy odejście naj­bliższe­go przy­jaciela to nie jest wys­tar­czający powód ?
Czy to że nie ma­my się ko­mu wy­gadać nie jest po­wodem do płaczu ?
Ludzie nie zdają so­bie spra­wy, że zdarza­my się 1 na ra­zie 100.
Chce­my żyć. Na prawdę. 
Ale nie na ta­kim świecie. 
Jes­teśmy pra­wie jak Ham­let z Szek­spi­ra. 
Wiemy że prędzej czy później to się skończy. 
My się skończy­my. 
Nie na po­kaz
Na prawdę.

https://www.youtube.com/watch?v=BSJ8rDlBZ_I

:).