Live your Life Sweetie 

Człowieka zawsze spotykają upadki...ale po każdym upadku przychodzi wzlot, chodźby mały.

Dla mnie upadkiem było pierwsze osiemnaście lat życia. Totalnym dnem i piekłem na ziemi.

Nie liczyło się nic i nikt. Ja też się dla nikogo nie liczyłam.

Po dziś dzień na moich rękach prześwitują blizny po ranach które sama sobie zadałam. Nie zmył ich żaden krem na blizny. Mam wrażenie iż te blizny uparły się by być i mi przypominać jak życie i ludzie potrafią zniszczyć innego człowieka. Jak...jak rodzina potrafi zrównać Cie z ziemią.

Ale dziś patrzę na te blizny i mówię sobie "Nigdy więcej" i od razu spoglądam na Mężczyzne, który jest ze mną juz tak długi czas i zdobyłby dla mnie gwiazdkę z nieba. Pewnie większość z Was powie "zobaczysz, to się kiedyś skończy", ale ja odpowiem wam NIE głośno i wyraźne, z dumnie uniesioną głową.

Bo ten Mężczyzna jest moim przyjacielem, partnerem i kochankiem. Jesteśmy ze sobą szczerzy, czasami aż do bólu - jednak dzięki temu wiemy jak ze sobą żyć, bez ani jednego kłamstwa. W naszym związku nie ma czegos takiego jak "smycz" i "pantofel", jeśli wiecie o co chodzi...

Heh, aż mi się przypomina wiele obrazków z internetu - my wspólnie gramy w gry na PS3 i PC :p [taki luźny akcent mej wypowiedzi].

Nie będę taką żoną jak moja matka, nie będę taką matką jak moja matka, nie będę taką kobietą jak ona...

Rodzice zabierali mnie na dno...a ja zdobywajac pełnoletność od tego dna się odbiłam i ruszyłam ku górze. Nie mam na razie planów by się zatrzymać. Zbyt dobrze mi idzie.