szkoda łez na mleko rozlane. 

Ludzie odchodzą. Zostawiają po sobie koszule w szafie na wieszaku. Zagięty róg książki. Ulubioną poduszkę. Napoczęty karton mleka. Szczoteczkę do zębów w kubku na umywalce w łazience. Pusty pokój. Plany na jutro. Wypowiedziane słowa. Wspomnienia. 

Odchodzą. Ale cząstka ich zostaje w nas. Tych, którzy tu zostają. 

Umarł. W 2 dzień świąt. W domu. Wsród buteleczek i puszek, które zbierał od lat. Wśród pól konwalii w ogrodzie. Wśród klaserów ze znaczkami z całego świata. Wśród miłości i ciepła. 

Umarł, ale we mnie będzie na zawsze. Choć wcale nie znałam go tak dobrze. Choć nie był moim krewnym, ani nikim bardzo mi bliskim. 

Szczerze głęboko wierzę, że teraz, gdzieś tam wśród aniołów, opowiada swoje ciekawostki, zapisane z niemieckich programów, daje lekcje niemieckiego i rozmienia papierkowe stówy na drobne... 

Do zobaczenia, Panie Przyjacielu, po drugiej stronie. Kiedyś przecież wszyscy się tam spotkamy.