"Prześcieradło pod nami upajało się naszym potem, światło dnia wycofywało się spomiędzy żaluzji, jej skóra była stworzona dla moich dłoni, jej żebra i boki Bóg stwarzał z myślą o moich ramionach, jej uda były fantastyczne, ale dopiero splecione z moimi tworzyły absolutną całość. Nuciliśmy na dwa głosy wielką pieśń miłosną, wygadywaliśmy na dwa szepty strzeliste plugastwa, upiory mojej samotności opuszczały mnie raz na zawsze (...)"

~ Jerzy Pilch

Uciekłam na inny kontynent, ale problemy zabrałam ze sobą.

Zerwałam z B.

Poznałam J.

Poczułam coś do J.

Początki są zwykle słodkie i majestatyczne. Ale potem coś się zmieniło. A następnie zaczęliśmy ze sobą sypiać. Było namiętnie i niesamowicie. Ale potem... Niezręczność. Przepaść. Niezrozumiała i głęboka jak stąd do jądra ziemi. Choć o nim myślę, to zamknęłam ten rozdział. Bardziej z punktu widzenia rozsądku. Trochę wbrew sercu. Dojrzałam. W końcu nauczyłam się to robić. Odpuszczać.

Poznałam K. I to było coś nowego, a jednocześnie jednak - tak dobrze mi znane. Coś takiego miałam z M. To poczucie porozumienia. Potrzeba bliskości. Rozmowy. Obecność. Myślę, że go kocham. Tą głupią, niedojrzałą miłością, ale tak - kocham go. Po miesiącu nie można mówić o niczym więcej, ale to i tak dużo. No ale nie zmienia to faktu, że się boję. Z M. nie wyszło - z mojej winy i głupoty. Istnieje ryzyko, że i tym razem, podobne pokusy zmącą mi umysł i serce. Myślę, że prawdziwa miłość właśnie na tym polega - na nieustannej walce z nimi. Na trzymaniu się tego wyboru.Wybrałam. Przy nim czuję się dobrze. Choć jeszcze mu nie powiedziałam wszystkiego o sobie. Nie wiem jak zareaguje. Muszę mu powiedzieć jak najszybciej. Jak to ma nie przetrwać, to niech to skończy się już teraz. Tak będzie lepiej.

Wciąż mam problemy w nawiązywaniu nowych kontaktów, nie mam wewnętrznej potrzeby, by te istniejące utrzymywać i ignoruję ludzi - so rude. A w sumie to sama nie wiem, czy chcę być inna...