Była piękna, zawsze szczęśliwa. Miała wszystko, czego każdy jej zazdrościł. Idealne życie, powiadasz? Tylko szkoda, że nie wiesz, że to wszystko było dla niej daremne. Ona nie miała tego, czego miało wielu jej równieśników. Nie otrzymywała miłości. Rodzina myślała, że gdy kupią jej wszystko, czego zapragnie, jej to wystarczy, będą mieli ją z głowy. Wszystko co miała, oddawała innym, spotykając ją pierwszy raz nie powiedziałbyć, że jest bogata, smutna. Ona jak nikt inny potrafiła ukrywać swój ból. Tylko wszystko ma jakieś granice. Żyła krótko, bo tylko 16 lat. Gdy była małą dziewczynką, postanowiła, że będzie żyć jak długo się da, mimo tego, że jest ciężko. Ale nie wytrzymała. Zbyt zniszczona psychicznie. O tym, co czuje, nie wiedział nikt. Nawet najbliższy przyjaciel. Posiadała wielki talent do ukrywania tego całego horroru. Cięła się od 8 roku życia. Jej ciało było pełne blizn, dlatego zawsze je ukrywała. Nawet latem. Nie jeździła ze znajomymi na baseny, plażę. To było dla nich dziwne, ale nie przypuszczali, że ta zawsze uśmiechnięta, wesoła i energiczna dziewczyna jest cała pocięta z bólu, smutku, żalu i agresji. Nie chciała obarczać nikogo swoimi problemami, ale patrząc na miłość jaką darzyli się inni ludzie, zawsze w niej coś pękało. Pragnęła chociaż przez chwilę w swoim życiu zaznać tego uczucia. A najgorsze było dla niej to ukrywanie. Zmuszana do tego, by każdemu pokazywać, że ma idealne życie. W końcu odeszła i mam tylko nadzieję, że teraz jest szczęśliwa.